کارشناسان میگویند: تنها صنعتی که در کشور قابلیت این را دارد که بتواند جایگزین صنعت نفت بشود، صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات است، چراکه در حال حاضر دنیا به سمت استفاده گسترده از فناوری اطلاعات در همه حوزههای مربوط به اقتصاد میرود. ما نیز در کشور چارهای جز حرکت در این مسیر نداریم.
با توجه به مباحث مطرح شده در مورد کاهش وابستگی کشور به درآمدهای نفتی، زمانی سیاستگذاران ما به سمت برجستهتر کردن کشاورزی و حتی صنایع خودروسازی در اقتصاد رفتند، اما موفقیت چندانی حاصل نشد. در عوض اگر بتوانیم صنعتی را در کشور معرفی کنیم که از نظر استعدادی و حجم نیروی جوان و فارغالتحصیلان بتواند در کشور رشد پیدا کند و جایگزینی برای درآمدهای نفتی ایجاد کند آن حوزه، حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات خواهد بود.
البته برخی آمارهای جهانی در مورد درآمد شرکتهای مرتبط با فناوری اطلاعات، درآمد شرکتهای فعال در بازار فناوری اطلاعات و ارتباطات در سراسر جهان حدود ۲.۵ برابر کل فروش نفت جهان در یک سال بوده است که این اهمیت اقتصادی صنعت ارتباطات و فناوری اطلاعات را در دنیا نشان میدهد. صنعتی که روز به روز به اهمیت آن هم افزوده میشود.
سازمان توسعه صنعتی ملل متحد (یونیدو) از صعود یک پلهای ایران در «شاخص عملکرد رقابتپذیری صنعتی» حکایت می کند؛ بر اساس ارزیابی صورت گرفته در سال 2017 در میان 148 کشور، جایگاه 58 به ایران تخصیص داده شده است. پیشبینیها پس از لغو تحریمهای بینالمللی از بهبود جایگاه ایران در این شاخص حکایت داشت؛ پیشبینی که جدیدترین گزارش منتشر شده از سوی یونیدو نشاندهنده تحقق آن است و به این منوال میتوان گفت ایران آرام آرام در راستای بهبود رقابت صنعتی حرکت می کند .
کره جنوبی در حالی روند توسعه را همزمان با ایران شروع کرد که در حال حاضر با رشد اقتصادی بالا، جزو 20کشور قدرتمند اقتصادی جهان است. مهمترین اصل در برنامههای توسعه کرهجنوبی، انتخاب صنایع اولویتدار و تخصیص منابع کمیاب به این صنایع بوده در واقع با عبور از مراحل ابتدایی توسعه و ایجاد صنایع دارای قابلیت صادراتی بالا، شکل و ماهیت برنامهریزی توسعهای را تغییر داده است.
مقایسه این الگو با روش های برنامهریزی در ایران نشان میدهد که نگاه رایج به برنامه در ایران ، بیش از آنکه نگاهی توسعهخواه باشد، نگاهی مکانیکی است و بدون توجه به محدودیتهای موجود و اولویتهای کشور، اهداف بیشماری را دنبال میکند.